“The road Ahead is empty. It’s paved, with miles of the unknown.” Liedje van City To City, een Nederlands bandje. De plaat kwam op nummer 1 in de Top 40, maar andere noemenswaardige muziek heeft het duo buiten deze single niet meer gemaakt. Het liedje is wel ooit nog gebruikt in een auto-commercial. Deze hele gedachtegang schiet door m’n hoofd, tijdens de beklimming van de Grand Ballon. Ik ben door alles en iedereen de vernieling in gereden en als Maarten Ducrot verslag zou doen van m’n helletocht zou ie concluderen dat ik achterstevoren op m’n fiets zit. Roepend om m’n moeder.
Samen met m’n Marmotte-teamgenootjes ben ik neergestreken in de buurt van La Bresse. De Vogezen vormen het decor voor ‘n lang weekend trainen voor de meest gruwelijke cyclo ooit. De 4e van juli wordt pittig, maar ik heb vertrouwen. In 2013 ben ik tijdens Alpe d’HuZes 6 keer boven gekomen. En dit jaar heb ik al ‘n pittig tochtje door de Ardennen, een vakantie- annex trainingsweek op Gran Canaria en 125 km Amstel Gold Race op m’n conduitestaat staan. Ik pik zo her en der m’n spinninglesjes mee en ik draai 3 fitness-apps op m’n telefoon. Kortom, wat kan me gebeuren?
Uiteindelijk kom ik aan op de top. Onderweg ben ik ingehaald door ‘Nordic Walkers’, twee pensionado’s op een tandem en een vrouw die haar hond uitliet. Onzin natuurlijk, maar humor is de enige manier om dit alles enigszins te relativeren. Eenmaal boven aangekomen parkeer ik m’n fiets tegen het bord wat de top van de Grand Ballon markeert. De traditie wil dat ik altijd een foto maak van dit tafereel, op welke col dan ook. Ik kan het niet laten om het bord, en daarmee indirect de Grand Ballon in zijn geheel, op een middelvinger te trakteren. Dat ik me zo laat gaan is sneu, dat weet ik. Maar zo voel ik me op dat moment ook. Ik heb even geen liedje paraat.
Boven op de Grand Ballon zijn twee horecagelegenheden. De een ligt acht meter hoger dan de ander. Uiteraard zijn mijn teamgenootjes uitgerekend dáár gaan eten. Het kost me moeite om ’t niet als pesterijtje te zien. Op de vraag hoe het met me gaat, meld ik dat ik tijdens m’n eenzame gevecht met mezelf tot een aantal inzichten ben gekomen. Wanneer ze van plan waren geweest om reddingsdiensten eens naar me te gaan laten zoeken bijvoorbeeld. En dat ik iets beter denk te weten hoe Kenny van Hummel zich moet hebben gevoeld.
Er zijn momenten geweest dat ik de hele Marmotte heb heroverwogen. Dat ik ’t nummer van dokter Ferrari wilde Googlen. Dat ik Cancellara nou eens op de man af wilde vragen hoe het zit met dat motortje in je frame. Of gewoon tot in lengte van dagen blijven teren op mijn heroïsche AD6-prestatie van toen. Maar uiteindelijk kwam het besef. Er zijn nog twee maanden te gaan. Ik schakel professionele hulp in. Ik pak m’n regime van 2013 weer op en zie vervolgens wel waar het schip strandt. Wie weet was dit een incident en stijg ik op het uur U wel opnieuw boven mezelf uit. Net als Kenny van Hummel. En het is de goden verzoeken, maar ik heb al een liedje paraat. Imagine Dragons – On Top Of The World.
Martijn La Grouw – Marmotte debutant.
Mijn naam is Martijn La Grouw, 30 jaar oud en ik werk als DJ bij Slam!. In september 2012 kocht ik mijn racefiets, in juni 2013 kwam ik tijdens Alpe d’huZes zes keer boven. Dankzij hard trainen en een fantastisch team van ondersteunende ouders en vrienden. Voor dit jaar heb ik mijn zinnen gezet op het uitrijden van La Marmotte… Werk aan de winkel!
Mooi verhaal van Martijn! Benieuwd naar zijn verrichtingen bij La Marmotte. Misschien leuk om de korte versie van de 3 Ballons te rijden als voorbereiding. Of de hele…….