Het lint van fietsers beweegt zich sierlijk langs de weg. Al na een paar kilometer gaan we rechtsaf en doemt Col du Lein op, een mooie klim in de ochtendkoelte. Ik zet de spaarstand aan en trap licht. Ik rijd op de fiets van mijn broer Jan, want de versnellingen op mijn eigen karretje bleken toch wat te zwaar voor een hele Marmotte. De fiets van broer was gelukkig mee omdat mijn zoon Bas de week vooraf in Zwitserland heeft meegetraind voor de lol. Hij had nog nooit op een racefiets gezeten maar kwam overal boven. En bergaf ging helemaal prima, toch die daalgenen meegekregen haha. Ik baalde wel even dat ik niet op m’n eigen fiets kon maar achteraf was het een goede beslissing. Misschien toch wat te weinig bergkilometers in de benen dit jaar.

De rij fietsers slingert zich grotendeels zwijgend omhoog. Iedereen is toch wel een beetje onder de indruk; het uitzicht is fenomenaal en het is een heerlijk gevoel van vrijheid in zo’n koers mee te kunnen doen. De fiets zit goed; ik had met hulp van Jos mijn eigen zadel overgezet en een fractie lager. Wel handig als je broer bijna even groot is. De laatste kilometer van de Col du Lein is onverhard; ook wel weer een aparte ervaring want je moet goed opletten waar je rijdt om lekke banden te voorkomen. We zijn boven, de eerste beklimming zit erop! Het begin van de afdaling is ook onverhard dus kalm aan. En ja hoor een paar bochten verder zie ik iemand in de kant zitten met wat medische assistentie er al bij. Je ligt er zomaar af. Gelukkig lijkt het mee te vallen. Overal staan vrijwilligers om gevaar aan te geven of de richting. Echt super. We dalen af aan de zonkant en ik geniet er maar even van; dit gaat vanzelf. Beneden aangekomen probeer ik een klein groepje te vinden. Frank rijdt waarschijnlijk al een eind voor me en Judith doet de Mediofondo en zit een kwartiertje achter mij denk ik. Omdat ik echt niet alleen wil zitten, sluit ik aan bij een groepje met allemaal dezelfde shirts. Die geven flink gas; eigenlijk te hard maar ja, het heeft ook wel weer iets. Dus we snellen ons richting de ravitaillering in Riddes.

In Riddes is het tijd om even wat te eten en de bidons weer te vullen want het is WARM
Plots zie ik Frank staan, “hé leuk man, dan kunnen we in ieder geval samen tot Sion het vlakke stuk rijden!”. Als we weer verder gaan, vinden we een mooi groepje. Prettig tempo en niet teveel kopwerk. Iets verderop laten we deze groep gaan en strijken we neer op een groep die iets rustiger rijdt. We draaien lekker mee tot ik ineens Frank hoor roepen; ik was iets te enthousiast op kop en reed de hele boel weer uit elkaar, oeps.. Met Frank en nog een Nederlander lekker door gerouleerd totdat na Sion het klimmen weer begon.

Inmiddels is het flink warmer; we klimmen grotendeels in de zon. Ondanks dat ik de route goed heb bekeken, is het hier heel anders dan bij de Franse Marmotte in Bourg d’Oisans. Daar weet je altijd vrij goed waar je bent : “Glandon-Télégraphe-Galibier-Lauteret-Alpe d’Huez”. Dat is hier niet zo. Er is geen meter vlak, de stijgingspercentages wisselen sterk en je gaat steeds weer een ander weggetje op. Kom je lekker naar beneden gesuisd, zie je in de verte alweer zo’n gast met een vlaggetje die het verkeer tegen houdt en je linksaf boem weer bergop stuurt. Dat draaien/keren gevoel heeft wel iets weg van de Amstel Gold Race maar nu zijn de heuvels opeens bergen.