Bourg D’Oisans , Juli 2015. Heet was het in de Alpen …… Vooral heet. Daar zaten we weer, het was precies een jaar geleden dat we de marmotte hadden gefietst. We hadden goud en zilver. De tocht naar verwachting goed uitgereden. Maar dat was toen en nu is nu. De conditie is goed en de test uit het sportmedisch centrum loog er ook niet om. Beiden waren we weer sterker geworden dit jaar. Resultaat van hard trainen en een mooi doel in het vooruitzicht. Met alle twee bedoel ik mezelf en mijn vader Paul die ondanks zijn leeftijd van 66 ook weer sterker was gaan fietsen. Vorig jaar was alles nieuw en was de enige vraag of we de meet op tijd zouden halen. Achteraf bleek dit geen probleem zoals ons was voorspeld door sportarts Robert Rozenberg in het SMC te Barendrecht.
Meten is weten
Fietsen is ook wiskunde zeg ik weleens. Alles is uit te rekenen als je maar weet wat en hoe je moet rekenen. Rekenen met de goede waarden en gezond verstand is de beste formule. Goede voorbereiding, op tijd eten en drinken en jezelf niet de vernieling in fietsen……doseren. Maar daar zit je dan….. Met 38 graden op de camping in Bourg D’Oisans. Het hele jaar hard getraind en gehoopt op mooi weer zodat je hier in de Alpen een mooie tijd kunt neer zetten. Het hele jaar kijk je uit naar die ene dag.
Als het maar niet regent op 4 Juli, dan vind ik het best was de afgelopen weken het gesprek. En regenen deed het niet…… Het was tropisch in de Alpen. Opeens werd alles anders. Alle theorieën konden over boord.
Alles wat we het hele jaar hadden besproken alle scenario’s die we hadden bedacht waren opeens verdampt door de tropische temperaturen. Opeens ga je niet alleen een van de zwaarste cyclo’s fietsen maar dan ook nog in onmenselijke temperaturen. Dit had een hele andere insteek nodig dan waar we op ingesteld waren. Maar goed zoals in mijn eigen woorden…. Fietsen is ook wiskunde……
Een hete Glandon als generale
Om goed voorbereid aan de start te verschijnen besluiten we een aantal dagen ervoor om op het heetst van de dag de Glandon op te fietsen. Zo zouden we een redelijke kijk op de situatie krijgen om de tocht beter in te kunnen schatten. Niets was minder waar…… Hitte valt niet te onderschatten en blijven eten en drinken is een must. Geen honger maar toch blijven eten om je lichaam van energie te voorzien. 60 tot 80 gram koolhydraten per uur neemt je lichaam op. Dit zijn dus 2 à 3 repen/gelletjes.. Dit is nog wel realistisch om aan te vullen.
Maar dan drinken……Je lichaam neemt ongeveer 1 liter per uur op maar je kunt met deze temperaturen tot 2,5 liter verliezen. Je hebt dus geen wiskunde nodig om te begrijpen dat we allemaal uitgedroogd aan de streep komen. Hier komt het stukje discipline om de hoek kijken. Doseren en naar je lichaam luisteren. Je hartslag in bedwang houden en zo het maximale eruit halen. Een paar slagen boven het omslagpunt en je staat halverwege al geparkeerd. Kort gezegd je grenzen kennen en weten wanneer ze te kunnen overschrijden en wanneer niet natuurlijk!
Boven op de Glandon aangekomen kijken we elkaar een keer aan. Hoe ging het? Gedeeltelijk hadden we met elkaar op gereden, maar als je aan het klimmen bent is het het beste om je eigen tempo te rijden. Ik was eerder boven en had weinig last van de hitte gehad. Ik bleek redelijk hitte bestendig te zijn.
Voor Paul was het een ander verhaal. In de hitte gaat leeftijd zijn tol eisen.  Een discussie van geheel andere orde doemde als een donderwolk op. Moet Paul wel van start gaan? We waren nu zover gekomen en hadden er het hele jaar naar uitgekeken. Maar ondanks dat wilden we geen onnodige risico’s nemen als het op de gezondheid aankomt. We besloten er later op terug te komen en gingen weer in de afdaling richting camping. Met enigszins een apart gevoel suisden we de Glandon af. Het zet je allemaal tot nadenken. Tijdens z’on afdaling heb je daar tijd genoeg voor. 20 kilometer dalen met af en toe een pittig klimmetje erin geeft je weer dat euforisch alleskunnende gevoel. Het gevoel van vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Blijkbaar hadden we hier allebei last van en besloten dit op een verstandige en vooral verantwoorde manier aan te pakken.
Voedingsplan
We namen door hoeveel voeding we nodig hadden en spraken af dat Paul het rustig aan zou doen. Onderweg dus af en toe stoppen om te eten en te drinken. Normaal doe je dit fietsend, maar af en toe even stoppen kan in de hitte je redding zijn. Ook namen we de punten door waar de drinkposten zaten. Onderweg hadden we op de Glandon nog een extra drink fontein gevonden die in geval van nood ook nog gebruikt kon worden. De Alp D’Huez had Paul al bij voorbaat geschrapt uit de rit om de rest van de tocht met goed gevolgd te kunnen rijden. De opdracht was simpel…… Met een goed gevoel onderaan de Alp komen. En dan zien we nog wel verder…..
Marmotte dag 4 juli 2015
De dag die al enige tijd als een mijlpaal in mijn gedachten gonsde. Het was nu en hier …… vandaag ging het gebeuren. Ik stond in het eerste vak achter de wedstrijdrijders. De spanning was te snijden en het voelde goed. Ik ging om 07.00 uur van start. Paul om 07.50 uur. De temperatuur aan de start was rond de 20 graden en zou snel oplopen. De Glandon konden we nog rond deze temperatuur fietsen, immers hoe hoger hoe kouder. Het drink-fonteintje in Riviers fietste ik met nog een volle bidon voorbij, richting de top. Het tempo zat er goed in en ik voelde dat ik nog niet in hoefde in te houden voor de hitte. Zolang het gevoel goed was besloot ik flink door te fietsen met in mijn achterhoofd de finish op de Alp. Ik wist dat ik de hitte goed kon verdragen en dit kon wel eens een groot voordeel zijn in het eind klassement. Vorig jaar stond ik op plek 1106. Zou dit in deze omstandigheden weer lukken?Of moest ik dit toch loslaten in verband met de hitte? We zien wel dacht ik.
Ondertussen was ik goed opgeschoven naar voren en had een groepje fietsers gevonden waar ik mee op kon rijden. Om de beurt gingen we op kop. In de afdaling haakte ik vaak af maar in de klim kwam ik er elke keer weer bij. We hadden het allemaal zwaar maar gingen door alsof niets ons nog kon stoppen. Het was een heerlijk gevoel. Ik wist nu dat ik de tocht uit ging rijden.
Lacets de Montvernier fietsten we met een man of 7 omhoog alsof het niets was. Schitterende haarspeldbochten. Bocht voor bocht genieten van het klimwerk. Alp D’Huez in het klein. Na de lekker lopende Col du Mollard gingen we op de Croix de Fer af. Al snel viel hier het groepje uiteen. Het was ieder voor zich. De eerste kilometers waren nog wel te doen met 5 en 6 % maar hoe hoger ik kwam hoe steiler het werd. Gelukkig hadden we de tocht van te voren met de auto verkend en was het inschatten van het klimmen iets gemakkelijker te doen. Het was een lange maar mooie klim naar de top. Ronduit genieten vooral van het feit dat de hitte me nog steeds niet in zijn greep had. Niets kon me nu nog tegen houden.
Ondertussen vroeg ik me af waar Paul zou zitten. Was hij nog onderweg en hoe zou het doseren hem deze rit afgaan. Nam hij voldoende rust? Voor het gemak ging ik er vanuit dat ook hij nog met een goed gevoel onderweg was en dat we elkaar onderaan de Alp weer zouden zien.We zouden vol trots elkaar daar weer treffen en met een goed gevoel deze rit eindigen. Maar dat was voor later….. Eerst zien dat we er komen. De top is in zicht en ik zet nog een keer flink aan.
De Laatste meters
Op het moment van schrijven zit ik na te genieten in de kantine van de camping en kijk de tour op een levensgroot scherm. Over een paar minuten komt het strijden van de sprinters op de laatste meters van de Champs-Elysées. De laatste meters van pijn en genoegdoening. De laatste meters…….dit moet voor mij zijn als de laatste kilometers op de Alp D’Huez. De overwinning van het uitrijden. Na 160 kilometer de laatste berg op richting de streep. Ploeterend in de volle zon ging ik bocht voor bocht de Alp op. Onderaan de berg wat gedronken en de bidons gevuld, wetend ze nodig te hebben. Mijn fietscomputer gaf bij bocht 21, 48 graden aan….. Of dit klopt weet ik niet maar haal er 10 vanaf en bedenk dan dat je nog 20 bochten omhoog moet. Het ging me goed af. Bocht na bocht trok ik mezelf de berg op. Er zaten al in verschillende bochten fietsers die niet meer konden. Op de laatste 4 kilometer zat er een fietser op het asfalt naast zijn fiets. Hij kon niet meer op of neer. Ik bood hem wat te eten aan maar hij wilde niets hebben. Eten in deze fase van de strijd is al een kunst op zich. Na hem te hebben overtuigd om het toch te proberen gaf ik hem wat kauwtabletten om wat energie terug te krijgen voor de laatste meters. Langzaamaan kom ik steeds dichter bij de finish. Het laatste bobbeltje over en met de handen in de lucht kom ik de streep over. Ik was er……
Afspraak aan de voet van Alpe d’Huez
Na wat te hebben gegeten en gedronken ben ik naar de voet van de Alp gefietst. Hier had ik eerder met Paul afgesproken elkaar weer te zien. We hadden telefonisch contact gehad en afgesproken dat Paul zich aan zijn voornemen zou houden om onderaan de berg te stoppen. Hij kwam na enige tijd met voldoening aan bij de voet van de Alp. Hij had gefietst met gezonde inspanning. Goed gedoseerd en op tijd pauze genomen. Des te meer respect voor zijn overwinning tegen deze onmenselijke omstandigheden tijdens één van de zwaarste fietstochten die er voor amateurs zijn. Het verdient respect om het verstand te laten winnen van het fanatisme. Ook dit moet een goed gevoel geweest zijn. Paul ging naar huis met het marmotton diploma. Dit is een diploma voor de fietsers die de tocht rijden en stoppen onderaan de Alp D’Huez. De keuze van hem om te stoppen onderaan deze berg was weloverwogen. Voor velen was het geen keuze maar het einde van een slopende fietstocht.
Paul stopte met een goed gevoel…een gevoel van overwinning tijdens het fietsen richting de streep onderaan de Alp.
Ik had ondanks de hitte mijn tijd van het jaar ervoor met 6 minuten weten te verbeteren 7.33 uur. Goed voor goud. Plek 306 in het klassement. Er zijn deze dag ongeveer 3000 fietsers niet gefinished. Velen zijn onderaan de Alp d’Huez gestrand. De hitte heeft bij veel mensen zijn tol geëist. Tochten als deze fiets je met goede voorbereiding. Je moet weten wat je lichaam kan en wanneer je de grens passeert.
Zoals eerder al gezegd ……. Fietsen is ook wiskunde.
Met vriendelijke fietsgroet Barry.
Barry putters komt uit Hardinxveld-Giessendam en is een fanatieke fietser met 15000 km per jaar. Barry is kapitein op passagierschip Grace Kelly. Zijn fiets: Zannata z82 evo.
Geef een reactie