Een sportieve grens verleggen. Dat was het doel dat we stelden in de zomer van 2013. Trainen met een doel en kijken tot hoever je kunt gaan. En dat hebben we geweten.
Niet wetende dat het een geniaal jaar vol mooie momenten zou worden met als kers op de taart het voltooien van La Marmotte. Wat een tocht is dat….
In de vroege ochtend sta je daar met een menigte fietsers en je vraagt je toch af. Zouden hier nu veel (semi)profs tussen zitten? Zouden er überhaubt ook mensen tussen fietsen die langzamer gaan?
Is het niveau wat ik in een jaar heb opgebouwd wel voldoende voor vandaag? Heb ik wel alles gegeven?
De Voorbereidingen
Met een mengeling van gezonde spanning en bijna kinderlijk enthousiasme wacht je tot je eindelijk mag starten. Je denkt nog snel even terug aan de prestaties die je afgelopen jaar al gehaald hebt. In de zomer 2013 besloten we deze cyclo te fietsen. Ik samen met mijn broer Simon. Vervolgens de eerste rondjes in de omgeving Zwolle gemaakt, destijds nog op de mountainbike. Rondjes van 40 á 50 km waren al best de moeite waard. Al wist je natuurlijk dat je er nog lang niet was en er nog heel wat moest gebeuren. De (zachte) winter in en vooral veel mountainbiken. Voor het eerst in mijn leven een mountainbike toertocht gereden en notabene in de omgeving waar ik opgegroeid ben….Nunspeet! Ik heb werkelijkwaar nog nooit zo stuk gezeten….OOIT! Ipv de geplande 60 km hebben we de tocht ingekort naar 45 km. Voor mij 1 grote modderbende waar ik moeilijk mee om kon gaan. Dat was voor mij wel een keerpunt dat ik wist dat ik diep kon gaan en alles daarna redelijk mee leek te vallen. Na veel mountainbiken en spinning in de sportschool begon de lente aan te breken. Na een zoektocht voor de racefiets die het voor mij zou moeten worden een Stevens Stelvio gekocht. Nu kon en moest het echt beginnen. Geen halve rondjes meer….volle bak ertegenaan. Anders ga je echt niet 175 km in de bergen voltooien!
Mede door de MTB toertochten in de winter begon ik er aardig de lol in te krijgen. De gebruikelijke (trainings)rondjes kende ik onderhand wel. De toertochten brengen je naar plekken die je niet wist dat ze bestonden in Nederland. Moutainbiken op de Veluwe, Wielrennen rondom Arnhem, Apeldoorn en Nijmegen……prachtig! En terwijl je geniet op de fiets bouw je ongemerkt een behoorlijke conditie en uithoudingsvermogen op. Toch begon ik hem een beetje te knijpen. Met nu de top op 150 km en zometeen 175 km én door de bergen….
Een maand voordat het moest gebeuren samen met de vrouwen een weekend in de Ardennen gebivakeerd. Trainingsweekend. Wennen aan hellingen. Met in het achterhoofd dat als je La Redoute op kunt komen kun je alles aan. Een week later Limburgs Mooiste gefietst. 175 km pure Limburgse schoonheid en vooral een goed gevoel richting de Marmotte. Als ik zo lang op een zadel kan zitten en ik kan de hobbels in de Ardennen en Limburg aan dan kom ik er vast wel vanzelf….en hopelijk op tijd dat ik De Alp nog op mag.
De week voor de grote dag waren we al in het huisje in Frankrijk. Wennen aan de bergen en al wat colls proberen. Die bevielen erg goed. Na de tocht volledig met de auto te hebben verkend en met onze bevindingen over de snelheden die we dachten te maken zou de 18:15 voet van de Alp een krap erhaal maken. Rustig even zitten en een broodje eten zat er die dag onderweg even niet in. Uiteraard de dag before tot in den treuren je fiets poetsen en smeren. Dat schijnt er dan bij te horen dacht ik altijd. Maargoed je zou je voor je kop slaan als een mankement ervoor zorgt dat ik die tocht niet ga halen. Poetsen dus!
De Tocht
’s Ochtends moesten we al redelijk vroeg weg om met de auto nog in de buurt van de start te komen. Aangekomen aan de start eerst gekeken hoe de eerste groep van start gaat. Je voelt de spanning bij velen (ieder geval bij mezelf) dat het vandaag moet gebeuren. Na wachten in de menigte ging het dan toch echt gebeuren. Na een jaar moest alle voorbereiding vandaag op zijn plek vallen.
We hebben veel aan de mails gehad die door marmottecyclo.nl gestuurd zijn. Zeker als je nog niet erg bekend bent met het fietsen is alle informatie over voeding, voorbereiding etc. welkom. Dank daarvoor!
Aangezien we na een trainingsbeklimming van de Glandon wel wisten dat het voor ons onmogelijk was een col ‘op reserve’ naar boven te rijden begon de ochtend vrij voorspoedig. Het is een hele rare mix om enerzijds te genieten wat er allemaal om je heen gebeurt (je hebt er immers een jaar naartoe gewerkt dus geniet er op zijn minst van) en je niet af te laten leiden en geconcentreerd te fietsen.
Op de top van de Glandon liepen we een half uur voor op ons schema. Dat gaff de burger moed. De afdaling was gecontroleerd en goed te doen.
Tip
Van de tip die ons van tevoren werd meegegeven in het tussenstuk een goed groepje op te zoeken, rustig aan te doen en uit de wind te blijven fietsen hebben we veel baat gehad. Even wat eten en klaarmaken voor wat zou komen. Ik was een paar dagen eerder natuurlijk al een keer de telegraph en galibier met de auto opgeweest en ik moet eerlijk bekennen dat ik enigszins geschrokken was. Op de fiets had ik het nog niet eerder gedaan. De ijle lucht, de openheid, de steile weg. En dat als je al wat in de benen hebt. De telegraph fietsten we nog redelijk goed op. Op de top begonnen de eerste vermoeidheidsverschijnselen zich te melden, maar dat mocht allemaal nog niet echt naam hebben.
Door naar Valloire en met goede moed aan de Galibier beginnen. Tot daar hadden mijn broer en ik samen de tocht gefietst. Nu was het ieder voor zich. Vooral bergop. Aangezien ik het richting Plan Lachat het al moeilijker kreeg ging mijn broer vooruit. Ik wist van tevoren dat dit mijn moeilijke punt zou worden en er zat niets anders op dan tanden op elkaar en doorgaan.
Doorgaan en vooral niet TE vaak afstappen. Dat zou killing zijn. De weg was lang, steil. De lucht ijl. De benen zwaar. Op dat moment voelde het allemaal k$%^$. Maar de voldoening is zó groot als je boven komt en je aan een hele lange afdaling mag gaan beginnen.
Mijn broer had op de top van de Galibier op me gewacht en door mijn ‘getreuzel’ naar boven liepen we nog wel iets voor op schema, maar een luxe voorsprong was het niet meer. Direct de berg afknallen dus.
Een práchtige afdaling met vergezichten en tunneltjes. Het gevoel dat we dit al bereikt hadden en de kans erin zat dat we de voet van de Alpe op tijd zouden gaan halen en dus naar boven mocht. Dat was een magisch gevoel.
Na een korte stop bij Freney doorknallen naar de Alp. Daar stond de familie juichend ons op te wachten en we kwamen om 17:55 aan. Eerste doel gehaald!!
De finish zouden we sowieso ook wel halen, al moesten we het kruipend doen. We besloten dit op eigen tempo te doen. We hadden de Alpe D’Huez eerder die week al een keer opgefietst. Dat ging erg goed en zelfs bijna makkelijk. Nu was het een totaal ander verhaal. Dit was een pure strijd met mezelf, mijn fiets en die kloteberg! Totaal leeg in de benen, maagzweren van de gelletjes die niet meer mochten baten ben ik die 13 km naar boven gekroooopen. Van bocht tot bocht waar het o zo verleidelijk is om heeeel eventjes te stoppen. En je bent niet de enige. Elke bocht stond gevuld met renners die ook aan het einde van hun latijn waren. De ene nog gaarder dan de ander.
De Finish
Op mijn tandvlees kwam ik boven en dan klinkt applaus van het publiek zo ontzettend lekker in de oren en is het gevoel, terwijl je helemaal op bent, zo lekker.
Ik heb het gehaald! We hebben het gehaald!! Mijn broer had nog voor het dorpje Huez op me gewacht, maar ik kwam dusdanig achterop dat hij al gefinished was. We hebben samen de medaille opgehaald en hebben er een levenslange herrinnering bij. Een jaar lang mooie momenten met geweldige toertochten met als klapper onze tocht der tochten La Marmotte!
Tnxx Brüder en laat maar weten wat de volgende uitdaging gaat zijn ;)
Zeer nuttige info, kan mij beter in de situatie inleven en begrijpen hoe zwaar en mooi het toch kan zijn